Bugün resmen ilişiğimi kestiğim kurum.
Hayatımın oldukça kısa bir döneminde avukat olmak istedim, çok kısa bir süre aktif olarak bu mesleği icra ettim. Ruhsatımı aldığım günden bugüne kadar her gün levhadan adımı sildirmek için dua ettim. İstanbul Barosuyla ilgili her şey bana göz devirtiyordu, aidiyet hissettiğim tek bir gün yoktu. Ancak bugün bu dilekçeyi yazarken altına son kez adımın başına avukat ibaresi eklediğimi fark ettim ve içim biraz burkuldu.
Galiba vedanın her hali beni üzüyor.
Sözde bana bu cübbeyi giydiren arkadaşlarımla gidip peşine de kutlayacaktık. Vazgeçtim. Tek başıma gidip dilekçemi verdim, aşağı inmek için bindiğim asansörde bir kadın altıncı kata bastı ve sizi de bir daha boşuna yukarıya çıkaracağım diyerek özür diledi. Olsun dedim, nasıl olsa son kez bu binada bu asansördeyim, bunu kendi kendime derken gözlerimden birkaç damla süzüldü. Şu anda sem dönemi takıldığım bir cafede kendimi yolculuyorum. Öyle berbat hissettim ki bu caddede, bu ara sokaklarda, şu binanın dördüncü katının pencere kenarında, hepsi gözümün önünden bir bir gidiyor.
Kendime not, sen bu duygusallıkla bir gün şikayet ettiğin ne varsa özleyeceksin şeması içerisindesin. Bu yüzden içinde bulunduğun her koşulda iyi anlar biriktirmeye gayret et, keyif al ne olursa olsun.
İstanbul Barosuna not, belki ileride yeniden yolum sana düşer, bu böyle yarım kalmaz. Dilerim mensubunuz olan her avukata icraatta da kıymet vermeyi başarabildiğiniz günleri görürüm.